The Limits Of Control (2009)

The Limits of Control (2009)

by Jim Jarmush

Outline: "For every way in, there is another way out."

Trailer:

Υπόθεση: Ένας μυστηριώδης άντρας, επαγγελματίας δολοφόνος, οδηγείται στην Ισπανία και τη Σεβίλλη, για την ολοκλήρωση μιας δουλειάς. Κατά τη διάρκεια, θα έρθει αντιμέτωπος με τα όρια του ελέγχου (του), καθώς πολλές φορές θα εξαπατηθεί, αποσπαστεί και υποπτευθεί, από τα διάφορα θύματά του, των οποίων η ταυτότητα, δεν είναι γνωστή... 

Κριτική: Σε αυτό το οδυσσειακό ταξίδι, ο Jim Jarmush ως δημιουργός του Νεκρού, καταφέρνει ακόμα μία φορά να μας πλανέψει, να μας υπνωτίσει και να μας οδηγήσει, σε μαγικά, σκοτεινά και μυστηριώδη μονοπάτια, τα οποία για εκείνον, είναι οι καθημερινοί του περίπατοι... Ο Isaach De Bankole (Ghost Dog), ενσαρκώνοντας το ρόλο του απόλυτου επαγγελματία, επιτυγχάνει να δώσει μια ερμηνεία γεμάτη εικόνες: υποψία, σοφία, σκέψη και φαντασία, χωρίς ουσιαστικά να πει μια λέξη... Αυτό είναι και το συστατικό της επιτυχίας αυτής της ταινίας: οι λιγοστές λέξεις του σεναρίου, καθώς οι εικόνες αναλαμβάνουν το ρόλο και τα καταφέρνουν από μόνες τους. Από τις ασκήσεις Kata που χρησιμοποιεί ο ήρωας στις τουαλέτες του εκάστοτε σταθμού, για να αποβάλλει το άγχος και να βρει το κεντρικό του σημείο ισορροπίας, στα Σεβιλλιάνικα καφέ και τα Flamenco, που δημιουργούν μια αίσθηση ευφορίας και ηρεμίας... Ηρεμίας που συνοδεύεται από Σοφία, καθώς για να επιτύχεις το τέλειο συμβόλαιο, χρειάζεται ένας σκοπός: Να μην Αποσπαστείς ποτέ. Όπως αναφέρει και η Paz De La Huerta στη διάσημη σκηνή: "No Guns, No Sex, how can a man stand all this?"

     Πέρα από τις σκηνές και τις πανέμορφες εικόνες της κινηματογραφημένης Ισπανίας όμως, ο Jim Jarmush, μας οδηγεί σε κάτι πιο σκοτεινό, σε κάτι πιο ιερό και σε κάτι ακόμα πιο φιλοσοφημένο: τη στάση (του), ως προς τη ζωή. Χαρακτηριστική ατάκα της ταινίας είναι το: "Αυτός που περνάει τον εαυτό του ως σπουδαίο, καλύτερα να επισκεφθεί το νεκροταφείο. Να δει τι είναι η ζωή. Μια χούφτα χώμα..." Αυτή ακριβώς είναι και η σωστή στάση και άποψη ως προς τη ζωή: ταπεινότητα, σεμνότητα και πλήρης αποβολή του εγώ... Η ατάκα αυτή, παραλλαγμένη ανάλογα με το που βρίσκεται ο ήρωας στην ταινία, καταφέρνει να δώσει το απόλυτο νόημα, στην κατά τ'άλλα ανόητη (χωρίς νόημα) εξέλιξη της ταινίας... Ένας επαγγελματίας δολοφόνος, ένας φιλοσοφημένος άντρας, ένας οδυσσειακός ήρωας, δεν έχει ανάγκη από χρήματα, δεν έχει ανάγκη από γυναίκες και δεν έχει ανάγκη από εφήμερες απολαύσεις... Είναι πλήρως αφοσιωμένος στο μονοπάτι του και αυτό, του το υποδεικνύει η φαντασία του... Με αυτό τον τρόπο, καταφέρνει να μπει και να αλώσει, ακόμα και το τελευταίο άνδρο της υποδούλωσής του: τον καπιταλισμό. Σε αυτό συντελεί καθαρά και η ερμηνεία του Bill Murray: ο απόλυτα αντιπαθητικός και καθαρά συμφεροντολόγος άνθρωπος της δύσης. Ντυμένος με κοστούμι και κόκκινη γραβάτα, αντιπροσωπεύει τον εκάστοτε τραπεζίτη, ηγέτη ή αρχηγό, που θέλει να καταστρέψει συθέμελα τον κόσμο, στο βωμό του δικού του κέρδους και της προσωπικής του ευχαρίστησης... "How did you enter here? I used my imagination..."

Αγαπημένες σκηνές:

Επίσης: https://www.youtube.com/watch?v=NU9c_G5cL78
και https://www.youtube.com/watch?v=bIPh7A8G9IA

Soundtrack to Remember***:

Διονυσιακό, υπνωτιστικό, μεθυστικό, σε οδηγεί στην απόλυτη νιρβάνα, συνδράμοντας στην νωχελική και υπνωτική εξέλιξη του έργου, με ένα και μοναδικό σκοπό: τη μέθεξη.

Διάσημες Ατάκες:

Blonde: "Οι καλύτερες ταινίες είναι σαν τα όνειρα που δεν είσαι σίγουρος πως είδες."

American: "Is this your twisted idea of revenge?"
Lone Man: "No, revenge is useless."

Mexican: " For me sometimes, the Reflection is far more present than the thing being reflected."

Επίλογος: 

Ο Michelangelo Antonioni, το έχει θέσει καλύτερα απ'όλους: "Το σημαντικό δεν είναι να καταλάβει κανείς μια ταινία, αλλά να τη δει σαν εμπειρία. Αυτή η εμπειρία, η συγκίνηση, είναι εντελώς προσωπική για κάθε θεατή. Εγώ δεν καταλαβαίνω τις ταινίες μου, ούτε καν το επιχειρώ. Δε μ`ενδιαφέρει να καταλάβω. Πρέπει πρώτα να καταλάβεις μια ταινία με τις αισθήσεις σου και μετά έρχεται η διανόηση ή η ηθική". 

Αφιερώνεται στον Πάρη Καμπούρη, του οποίου τα γενέθλια είναι σήμερα και λατρεύει τις καταστάσεις Νιρβάνας, μέθεξης και απόλαυσης. Είναι το λιγότερο δώρο που μπορώ να κάνω γι'αυτόν, αφού μου έχει αφιερώσει κατά καιρούς διάφορες κριτικές, στο πάμπλουτο ιστολόγιο που διατηρεί...

Περισσότερα κάθε Παρασκευή 20:00-22:00, στην εκπομπή "Soundtracks" στο Ραδιόφωνο του Καλλιτεχνείου: http://www.kallitechnio.org/p/radio.html

Σχόλια-προτάσεις-ιδέες στο: lampiristakis@gmail.com