The Dark Knight Rises (2012)

The Dark Knight Rises (2012)

Υπότιτλος: "Ήρωας μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε... Ακόμα και κάποιος, που κάνει κάτι τόσο απλό και καθησυχαστικό, όπως το να βάζει ένα πανωφόρι στους ώμους ενός μικρού παιδιού, δείχνοντάς του ότι, ο κόσμος δεν έχει τελειώσει..."

- Batman απευθυνόμενος στον Jim Gordon

Πλοκή: Έχουν περάσει 8 χρόνια από τα ανεξιχνίαστα εγκλήματα του Joker, τα οποία ενοχοποίησαν τον Batman, τόσο για το θάνατο του Harvey Dent, όσο και για το θάνατο των υπολοίπων αστυνομικών... Το Gotham γνωρίζει μια πρωτοφανή περίοδο ειρήνης και όλα δείχνουν, να πηγαίνουν καλώς... Δείχνουν όμως, διότι τα ψέμματα που έχουν πει στον κόσμο, ο επιθεωρητής Gordon και η υπόλοιπη αστυνομία, δεν θα διαρκέσουν για πάντα... Ο Bruce Wayne (Christian Bale) βρίσκεται αποστασιοποιημένος από τα πράγματα, δεν ασχολείται με τα κοινά, δεν κάνει φιλανθρωπίες και οι μετοχές του έχουν πέσει γενικότερα... Η ζωή του μοιάζει μίζερη, καταθλιπτική και συνάμα κουραστική διαδικασία... Είναι παραιτημένος από όλους και όλα, προσπαθώντας (μάταια) να αντιμετωπίσει τα τραγικά γεγονότα που τον στοίχειωσαν, στο πρόσφατο παρελθόν... Δηλαδή, τον τραγικό χαμό της αγαπημένης του Rachel και την απώλεια του Δημάρχου Harvey Dent... Μια νέα δύναμη ωστόσο, αρχίζει να αναδύεται... Μια δύναμη Κακού και Απειλής. Αναγκαίου Κακού μάλιστα... 'Ετσι αποκαλεί τον εαυτό του ο μασκοφόρος Bane (Tom Hardy), ο οποίος ετοιμάζεται να τινάξει το χρηματιστήριο στον αέρα και να απομονώσει το Gotham από τον υπόλοιπο κόσμο, μετατρέποντάς το σε ψυχροπολεμικό τοπίο και κατεχόμενο έδαφος... Εκεί είναι όμως, που αποφασίζει να λάβει δράση ο Batman...

Ιστορία πίσω από την ταινία: Την ταινία αυτή, όταν την πρωτοείδα στο σινεμά, έμεινα έκπληκτος... Αυτό γιατί, δεν πίστευα στα μάτια μου αυτά που είδα και δεύτερον, την περίμενα πώς και πώς επί δύο χρόνια... Ήταν τότε που είχαμε δει το Inception (2010), του ίδιου σκηνοθέτη και είχαμε καταλάβει, πως αυτός ο άνθρωπος έμελλε να γράψει ιστορία στον κινηματογράφο για άλλη μια φορά... Οι ερωτήσεις που επικρατούσαν τότε ήταν: "Θα καταφέρει να ξεπεράσει τον πήχη που έθεσε με το Dark Knight;", "Θα το τελειώσει σωστά;" , "Τι άλλο μπορεί να δείξει πια;". Και όμως παιδιά, μας αντάμειψε όλους και με το παραπάνω. Όχι μόνο είδα την ταινία και έκανα σαν τρελός στο σινεμά, αλλά την ξαναείδα και δεύτερη φορά σε προβολή, την είδα και σε dvd και ακόμα να τη χορτάσω... Και δεν πρόκειται να τη χορτάσω ποτέ. Θέλετε επειδή, η παρέα που πήγαμε ήταν πορωμένη με αυτό τον χαρακτήρα; Θέλετε επειδή η μέρα ήταν ωραία; Θέλετε επειδή ανυπομονούσαμε τόσο πολύ; Δεν ξέρω. Τέτοιο συναίσθημα, δεν το έχω νιώσει σε σινεμά. Ποτέ... Στα Village Φαλήρου λοιπόν, ένα καλοκαιρινό απόγευμα, ανήμερα των γενεθλίων μου (20/7/2012), μαζεύτηκε η παρέα των Χρήστου Δήμα, Παναγιώτη Λαμπίρη, Νίκου Κεφάλα, Φώτη Πανουσόπουλου και πολλών πολλών άλλων παιδιών... Marvelικών καθαρά τύπων και όχι μόνο, καλομαθημένων από ταινίες υπερ-ηρώων και πολύ πολύ ανυπόμονων και απαιτητικών ανθρώπων... 

Κριτική: Η ταινία ξεκίνησε, δείχνοντάς μας ένα αεροπλάνο να πετάει πάνω από κάποια βουνά και στη συνέχεια, να αρχίζει μια αεροπειρατεία... Εκεί, είδαμε και για πρώτη φορά τον Bane. Με υψηλότερη ένταση στη φωνή του, διότι ήταν ψηφιακά επεξεργασμένη, μετά από παράπονα και απαίτηση του Αμερικάνικου κοινού, ότι δεν αρθρώνονταν καλά οι λέξεις, διότι η φωνή του χαρακτήρα, πρέπει να είναι παραμορφωμένη. Από εκεί μετά, ξεκίνησε ένα ταξίδι... Ένα μαγικό ταξίδι, στην περιπλάνηση του κόσμου του Νόλαν, ενός κόσμου που έφτιαξε ειδικά, το δικό του Γκόθαμ... Σκοτεινό, Παγωμένο και Αποκομμένο από τον υπόλοιπο κόσμο, θύμιζε Ψυχροπολεμικό Τοπίο σε Εμπάργκο... Οι εκφάνσεις της Οικονομικής Κρίσης φαινόντουσαν άρτια στο έργο, η διεφθαρμένη πολιτική, η Αναρχία και το Χάος γενικότερα, σου έδιναν την αίσθηση, ότι θα δεις μια αντάρτικη μάχη στους δρόμους, πέρα από όπλα και κανόνες... Ο Bane, απόλυτα κυρίαρχος, με σωματική δύναμη και επιβλητική παρουσία, κατάφερνε να μυήσει κάθε ανυποψίαστο θεατή, στο τρομακτικό και απειλητικό έργο του... Ο Tom Hardy για την ακρίβεια, κατάφερε να κάνει εξαιρετική δουλειά με το σώμα του, αφού σε έξι μήνες, κατάφερε να βγάλει workout, πρωταθλητών MMA. Σε θέματα ερμηνείας, έπαιξε ουσιαστικά μόνο με τα μάτια και τη φωνή του... Εξαιρετικά δύσκολη ερμηνεία αλλά καλά δοσμένη. Ίσως στους καλύτερους τρεις Villains, μετά φυσικά από τον αξέχαστο Heath Ledger (Joker). Ο Bruce Wayne/Batman από την άλλη, ξεκινώντας με ψυχολογικό μειονέκτημα, δεν καταφέρνει στην αρχή να γίνει τόσο προσιτός, αλλά πιο pathetic και για λύπηση... Όχι άδικα βέβαια, αφού γι'αυτό το λόγο έχει προσαρμοστεί το σενάριο πάνω του. Στην πορεία όμως, τα πράγματα αλλάζουν. Ο Christian Bale, κάνει ΑΨΟΓΗ δουλειά, στη μετάβαση από την Ήττα στην ΝΙΚΗ και καταφέρνει να δώσει, μια μοναδική ερμηνεία και ένα ΑΠΟΛΥΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, στο πώς πρέπει να μην το βάζουμε ποτέ κάτω και να προσπαθούμε πάντοτε να ΣΗΚΩΘΟΥΜΕ. Ανεξάρτητα με το πόσες φορές έχουμε πέσει κάτω. Η σκηνή με την απόδραση από τη φυλακή και το "Why Do We Fall" του Hans Zimmer, να παίζει από πίσω για χαλί, είναι όλα τα λεφτά... Insipiring και Motivating για πολλούς... Από την άλλη πλευρά, η Selina Kyle (Anne Hathaway), ενώ δεν είναι τόσο πληθωρική όσο η Michele Pfeifer, καταφέρνει να δώσει μια φίνα και τολμηρή ερμηνεία, σαν "θανάσιμο θυληκό". Φοβερή στην προφορά, στις ατάκες και στο χειρισμό όπλων και πολεμικών τεχνών, αλλά και στο πώς διαχειρίζεται το ερωτικό παιχνίδι με τον Batman... Χαρακτηριστικές ατάκες το "Where's the Fun in that??" και "My mom, warned me about getting in strange cars, with strange men...." με την απάντηση του Batman: "This isn't a car..." 

Τέλος, ο ντετέκτιβ Blake (Joseph Gordon Lewitt), πείθει με την παρουσία του, στη σκακιέρα του Gotham, καθώς καταφέρνει να βοηθήσει τον επιθερωρητή Gordon, τη στιγμή που είναι απενεργοποιημένος... Ιδιαίτερη έμφαση, στην κοινωνική ευαισθητιποίησή του, για τα ορφανά παιδιά, όντας και αυτός ένα από αυτά... 

Alfred (Michael Caine), Gordon (Gary Oldman) και Lucius Fox (Morgan Freeman) σταθερά καλοί, στους ρόλους τους.

Τεχνολογία: Άρτια και άψογη η χρήση του μεταφορικού μέσου "Bat". Εξαιρετικά έξυπνη η χρησιμοποίησή του σε σκηνές, όπως μετά το κυνηγητό της αστυνομίας, την αποφυγή πυραύλων και τον αυτόματο πιλότο... Ειλικρινά, must see.

Αγαπημένες σκηνές: Πρώτη εμφάνιση Batman, Απόδραση από τη φυλακή και Φινάλε... Καμμία άλλη κουβέντα.

Μουσική: Αυτή τη φορά, στη δημιουργία της Μουσικής, ήταν μόνος του ο Hans Zimmer, χωρίς τη βοήθεια του συνεργάτη του James Newton Howard, καθώς η σχέση μεταξύ Zimmer και Nolan, πέρασε σε άλλο επίπεδο μετά το Inception... Στα τεχνικά και στα ακούσματα, εξαιρετική η δουλειά στα κομμάτια, "Why Do We Fall" (είπαμε ήδη πριν), "Imagine the Fire" και "Bane's Chant", καθώς χρησιμοποιήθηκαν οι φωνές, πάνω από 20.000 χρηστών του Internet, για να συνθέσουν τη φράση "Deshi Bashara", που σημαίνει "Rise Up". Εξαιρετικός για άλλη μια φορά, ο Γερμανός συνθέτης.

***Soundtrack to Remember: (ποιο άλλο βέβαια από το Why Do We Fall;;)

Trailer: 

Έξτρα Σχόλιο: Το καλύτερο φινάλε που είδα σε ταινία ποτέ. Μακάρι να μπορούσα να πω περισσότερα, χωρίς να κάνω Spoiler. Το καλύτερο φινάλε, ever.

Αφιερώνεται Σε: Όλα τα παιδιά του Ναυτιλιακού γιατί περνάνε την ίδια μάχη με το θέμα Rise & Fall... Και ιδιαίτερα, στα παιδιά που πήγαμε και το είδαμε εκείνη τη μέρα... Το Φώτη, το Βασίλη, το Χρήστο, τον Νίκο, εμένα και όσους άλλους ήταν μαζί. Μου'χει μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη και στην καρδιά, εκείνο το απόγευμα, πόσο ωραία είχαμε περάσει και πόσο ευχαριστημένος ήμουν, μετά την ταινία... Σε σημείο να χάνει ο Παναθηναϊκός 2-0 από την Αθλέτικο και να μη δίνω δεκάρα! :P
Οι αντιδράσεις μου πάντως, μετά την αποκάλυψη των τριπλών twist, θα μείνουν αξέχαστες στο Νίκο τον Κεφάλα... Ακόμα θυμάμαι πώς γέλαγε γιατί καθόταν δίπλα μου. Αυτός το είχε δει ήδη βέβαια, μια φορά... 

Σχόλια-Προτάσεις-Ιδέες: lampiristakis@gmail.com

Ακούστε περισσότερα στην εκπομπή "Soundtracks", κάθε Παρασκευή 8-10, μόνο στο Ραδιόφωνο του Καλλιτεχνείου: http://www.kallitechnio.org/p/radio.html